"... film na wskroś „szpilbergowski” –  liryczny i dramatyczny zarazem. Melancholijny, a jednak lżejszy niż cięższy, równoważony nutką humoru. A wszystko to zmieszane ze sobą w perfekcyjny warsztatowo sposób tak jak tylko to potrafi guru amerykańskiego kina komercyjnego. ... pokusił się o historię jawnie auto-biograficzną. I w mojej opinii obraz ten błyszczy najjaśniej w scenach poświęconych realizacji pasji i miłości do kina..."