W klubie Jego42 w sercu miasta przy placu Grunwaldzkim, chcemy zaprosić Szczecinian do wspólnego świętowania jubileuszu poprzez cykl debat, koncertów, pokaz filmowy. Chcemy spojrzeć na miejsce–miasto przez pryzmat człowieka, któremu przyszło tu żyć, współtworzyć miasto – i zastanowić się, jak oraz czy miasto tworzy człowieka, jak go buduje, co może mu zabrać, jak wpływa na jego życie. 

Podczas prac nad strategią marki miasta Szczecin – „Floating Garden” – w 2008 roku analizowaliśmy temat tożsamości Szczecina (Szczecinian). Szybko okazało się, że tożsamość ta jest nieoczywista (kłopotliwa), a wręcz problematyczna. Przymusowo przesiedlono społeczności wypędzone ze swoich małych ojczyzn, ludzie tułający się po tragedii II wojny światowej, osoby próbujące się ukryć przed nową władzą PRL - to zaczyn który zapoczątkował polski Szczecin.  Przyznam, że podczas  prac nad strategią marki, prześlizgnąłem się przez etap “tożsamości” bez należytej uwagi i wnikliwości, koncentrując się na oczekiwanym celu: wizji, logo i systemie identyfikacji wizualnej. Dziś chcę wrócić do tego wątku – wraz z osobami współtworzącymi klub Jego42 – i przy okazji jubileuszu 80-lecia obecności Polaków w Szczecinie zaprosić do wspólnego, głębszego namysłu nad nami: Szczecinianami.

Punktem wyjścia do spotkań i rozmów niech będą zapamiętane myśli, wydarzenia z okresu pracy nad marką miasta. Jednym z takich momentów była debata zorganizowana przez Szymona Jeża „Czy Sedina może być marką Szczecina?”, podczas której Wojciech Jachim, ówczesny naczelny "Gazety Wyborczej w Szczecinie"  powiedział : „Żyjemy tu już ponad 60 lat, powinniśmy odwoływać się do naszych dokonań, a nie sięgać po dawny pruski symbol …” . To zdanie stało się dla mnie impulsem do refleksji: co my, mieszkańcy, pozostawimy po sobie, co o mieszkańcach Szczecina możemy się dowiedzieć przyglądając sie temu co budowali, tworzyli, jak się zachowywali, co było dla nich ważne.

Krzysztof Kieślowski często powtarzał swoim studentom, że aby tworzyć prawdziwe opowieści, trzeba najpierw poznać samego siebie – odpowiedzieć sobie na pytanie: kim naprawdę jestem? Inaczej zawsze będziemy kogoś udawali.

Kim jest Szczecinianin? Czy mieszkańcy utożsamiają się dziś z miastem na tyle, by tak o sobie mówić? Czy zawsze tak było? Co sprawia, że zaczynamy o sobie mówić: „jestem warszawiakiem”, „poznaniakiem”, „szczecinianinem”? A co powoduje, że tego nie czujemy, nie opowiadamy, gdzie mieszkamy, gdzie przyszło nam żyć? Co sprawia, że zaczynam się utożsamiać z miejscem i społecznością?

Krzysztof Penderecki powiedział podczas jednego z odczytów:  „Powołaniem (artysty) jest raczej stale poszukiwać niż znajdować i raczej wątpić niż być pewnym. Brzmieniu temu wypada jednak podołać, a pierwszym krokiem w tym kierunku jest próba zrozumienia czasu, w jakim się żyje, własnej drogi na tym tle i wreszcie roli, jaką można w danej sytuacji odegrać.”

Zapraszamy do klubu by posłuchać zaproszonych gości oraz o tym porozmawiać.